Foreword Boa
Boa can be bought at www.schrijverijmooimens.nl Dutch version
Oh island in the sun, pleasure ground for swimmers and sunbathers. That’s
how Aruba presents itself to the unsuspecting tourist. Anyone who reads this
book by Rita Zecher, gets a different picture. Behind the front door reigns violence.
The body damaged, the mind destroyed and murdering to the soul.
The author is giving with this book a personal and powerful signal. It is an understatement to say that something in Aruba is fishy. Boa hits you like a punch ball.
The author is giving with this book a personal and powerful signal. It is an understatement to say that something in Aruba is fishy. Boa hits you like a punch ball.
It is easy to write from The Netherlands about an island far away.
Nevertheless, the argument remains that the children in Aruba have rights. They
should be confident that adults will protect them and not damage. And adults
should take their responsibility in it, especially when as medical doctors,
guardians, police officers and teachers they have chosen a profession which
implies taking care of children and protecting them.
What struck me most in Boa is the
lack of responsibility. The responsibility is passed on the victims. The girls
who are raped or sexually assaulted, are 'seductive' or called 'willing', 'possessed
by devils’. As an adult you should think
three times when a girl is presenting herself in a willing and seductive way. Firstly,
it is a not age-appropriate behavior that may signal sexual violence. Secondly,
it is certainly never an excuse to have intercourse with the child. The described
reluctance to face and resolve the damage caused by primary
and secondary traumatisation, will be
repugnant to the reader. Don’t put the book away, you will learn from it.
Rita Zecher is brave, because how easy is it to criticize and burn her personally, distracting that way from her accusation. This must not happen. She rings an emergency bell which should be heard. People - the Children's Ombudsman first? – shouldn’t hide their heads in the sand and forget that in Aruba abuse prevails, needing a bold approach. That the government of Aruba may take the lead and be the first to end this misery. Only then Aruba can become a truly idyllic spot in the real sense of the word. Now something rancid is smelling under the sun.
Rita Zecher is brave, because how easy is it to criticize and burn her personally, distracting that way from her accusation. This must not happen. She rings an emergency bell which should be heard. People - the Children's Ombudsman first? – shouldn’t hide their heads in the sand and forget that in Aruba abuse prevails, needing a bold approach. That the government of Aruba may take the lead and be the first to end this misery. Only then Aruba can become a truly idyllic spot in the real sense of the word. Now something rancid is smelling under the sun.
In name of the Dutch organization
RAAK against child abuse
Th.Heyman (director) and H.
Diderich
translated from the original Dutch version:
Voorwoord Boa
Oh island in the sun, lustoord voor
zwemmers en zonaanbidders. Zo toont Aruba zich aan de argeloze toerist. Wie dit
boek van Rita Zecher leest, krijgt een ander beeld. Achter de voordeur heerst
geweld. Het lichaam beschadigend, de geest vernietigend en moordend voor de
ziel.
De auteur geeft met dit boek een
persoonlijk en krachtig signaal af. Het is te lichtvaardig uitgedrukt om te
stellen dat het op Aruba niet pluis is. Boa
komt eerder aan als een boksbal dan een pluisje.
Het is vanuit Nederland makkelijk
schrijven over een eiland ver weg. Desalniettemin blijft de stelling overeind
dat ook de kinderen op Aruba rechten hebben. Zij moeten erop kunnen vertrouwen
dat volwassenen hen beschermen en niet beschadigen. En volwassenen moeten hun
verantwoordelijkheid daarin nemen; zeker wanneer zij als artsen, voogden,
politiemensen en docenten van kinderbescherming en -verzorging hun beroep
gemaakt hebben.
Wat mij het meest trof in Boa is het gebrek aan
verantwoordelijkheidsbesef. De verantwoordelijkheid wordt op slachtoffers
afgewenteld. De meisjes die verkracht of seksueel gemolesteerd worden, worden
‘verleidelijk’ genoemd of ‘gewillig’, ‘door duivels bezeten’. Als volwassene
zou men drie keer na moeten denken wanneer een meisje zich gewillig en verleidelijk
toont. Ten eerste is het niet leeftijdsovereenkomstig gedrag dat signaal kan zijn
van seksueel geweld. Ten tweede is het in ieder geval nooit een excuus om zelf
gemeenschap te hebben met het kind.
De beschreven onwil om de schade,
veroorzaakt door primaire en secundaire traumatisering, onder ogen te zien en
te verhelpen, zal de lezer tegen de borst stuiten. Legt u het boek niet weg, u
leert ervan.
Rita Zecher is moedig, want hoe
makkelijk is het om haar straks persoonlijk af te branden en daarmee de aandacht
van haar aanklacht af te leiden. Dat mag niet gebeuren. Zij luidt een noodklok
en die moet gehoord worden. Men – de
Kinderombudsman voorop ? – mag niet de kop in het zand steken dat op Aruba een
misstand heerst die een doortastende aanpak vergt. Dat de bestuurders van Aruba het voortouw
mogen nemen en zich een boegbeeld mogen tonen om deze wantoestand te
beëindigen. Pas dan kan Aruba een echt lustoord worden in de ware zin van het
woord. Nu smelt er iets ranzigs onder de zon.
Namens RAAK,
Th. Heyman (voorzitter a.i.) en H.
Diderich
Review Boa
Oh island
in the sun, writes Th. Heyman
(President of RAAK)
in his preface and already
my heart beats faster.
I 've visited the
island 3 years in a row from 2009 and the next trip in 2012 is already planned.
I love the island, which I don’t visit like tourists do, staying in a hotel, but living with friends of mine and their 4 dogs, which is why I am familiar with the "inconveniences"
of a tropical island, such as: a ‘Choller' ( homeless guy) at your gate, power cuts, washing
my cloths and cooking in an overheated kitchen.
Th. Heyman is definitely not an Aruba-fan, and after
reading the book and a personal chat with him I understand his position. The
Aruban government has absolutely no sense of responsibility towards the
sexually abused children. This responsibility is put on the victims
themselves! "There is something
rancid smelling under the sun"
, says Th. Heyman. And with this chocking intro I started reading the book.
What struck me immediately is that the story not only
about child abuse happening on Aruba. I read about a single mother who packed her
bags to and go live in Aruba, with all the inconveniences such an emigration
entails: make contacts, getting permits,
looking for schools. I am an Aruba lover and
when Rita writes about certain sites,
places and beaches in Aruba I knew exactly how she felt. Yet I noticed
that where she often finds the island barren and dry, I do enjoy this form of
nature, tastes differ.
The book is not only a powerless political fight against
child abuse, the book is
also largely a non-fiction novel and I read about girlfriends, men, parties, and the dogs of Rita and her friend which fights for Animal Rights Aruba. About the suffering that some dogs have to endure and what awaits them when they are pushed through the valve. I found the variation around the abuse and the domestic stuff a welcome element in BOA. Of course I was also very moved and outraged. The impotence Rita must have felt when nobody listened to her or the abused children. I, as an abused child, know how good it feels when somebody believes your story. I think the book can easily be read by abused, meanwhile adult readers, who mostly want to avoid books on this subject. There are not too many painful stories and details are left out, probably partly due to medical confidentiality, but just because this has not been done it makes the book strong.
also largely a non-fiction novel and I read about girlfriends, men, parties, and the dogs of Rita and her friend which fights for Animal Rights Aruba. About the suffering that some dogs have to endure and what awaits them when they are pushed through the valve. I found the variation around the abuse and the domestic stuff a welcome element in BOA. Of course I was also very moved and outraged. The impotence Rita must have felt when nobody listened to her or the abused children. I, as an abused child, know how good it feels when somebody believes your story. I think the book can easily be read by abused, meanwhile adult readers, who mostly want to avoid books on this subject. There are not too many painful stories and details are left out, probably partly due to medical confidentiality, but just because this has not been done it makes the book strong.
Oh island in the sun. During my next Aruba-trip I will
look with other eyes at St. Cruz where I stay,
where during generations incest is being committed. Since I read
BOA I look at Aruba from another angel and have to conclude that, unfortunately
also this idyllic
little place on earth has its nasty, dirty sides.
Something rancid is smelling under the sun.
Angélique Kersten, author and owner of aquaZZ Publishing
Translated from the Dutch version:
Recensie Boa
Oh Island in the sun, schrijft Th. Heyman (voorzitter van RAAK) in zijn voorwoord en meteen al klopt mijn hart een paar slagen sneller. Zelf bezocht ik het eiland 3 jaar achter elkaar vanaf 2009 en de volgende trip in 2012 staat weer gepland. Ik hou van het eiland, waar ik overigens niet als toerist in een hotel logeer, maar bij vrienden en hun 4 honden thuis en ben ik ook bekend met de 'ongemakken' die een tropisch eiland kent, zoals: een 'choller' (zwerver) aan je hek, stroomuitval. En ook doe ik daar gewoon mijn was en kook in een overhitte keuken.Th. Heyman is allesbehalve Aruba-fan, en na lezing van het boek en een persoonlijk onderonsje begrijp ik zijn standpunt. De Arubaanse overheid kent totaal geen verantwoordelijkheidsbesef richting de seksueel misbruikte Arubaanse kinderen. Deze verantwoordelijkheid wordt op de slachtoffers zelf afgewenteld! 'Er smelt iets ranzigs onder de zon', stelt Th. Heyman. En met deze klapper van een zin begon ik aan het boek.
Wat me meteen opviel is dat het verhaal niet alleen over kindermisbruik op Aruba gaat. Ik las over een alleenstaande moeder die haar spullen pakt en op Aruba gaat wonen, met alle ongemakken van dien, die zo'n emigratie met zich meebrengt. Contacten leggen, vergunningen aanvragen, scholen uitzoeken. Ik, als Arubaliefhebster leefde me helemaal in wanneer Rita schrijft over bepaalde plekken, plaatsen en stranden op Aruba. Toch bemerkte ik ook dat waar zij het eiland dor en droog vindt, ik zelf geniet van die natuurvorm, smaken verschillen nu eenmaal. Het boek blijkt niet enkel een machteloos, politiek gevecht jegens kindermisbruik, het boek is voor een groot deel ook een non-fictie roman en las ik over vriendinnen, mannen, feestjes, en over de honden van Rita en haar vriendin die zich inzet voor Animal Rights Aruba. Over het leed dat sommige honden daar wordt aangedaan en welk lot hen te wachten staat wanneer ze door de 'klep' heen gaan. Ik vond de afwisseling rond het misbruik en de huiselijke dingen een welkom element in BOA. Uiteraard heb ik me ook lopen opwinden. Over de onmacht die Rita gevoeld moet hebben wanneer er niet naar haar en de misbruikte kinderen werd geluisterd. Ik, als misbruikt kind weet maar al te goed hoe fijn het is als
men jouw verhaal geloofd. Het boek kan naar mijn idee ook goed gelezen worden door misbruikte, inmiddels volwassen, kinderen die eigenlijk boeken met deze inhoud willen weren. Er worden niet al teveel pijnlijke verhalen in details blootgelegd, waarschijnlijk mede door het beroepsgeheim, maar júist doordat dat niet gedaan is, maakt het het boek sterk.
Oh island in the sun. Tijdens mijn volgende Aruba-trip zal ik met andere ogen kijken naar St. Cruz, waar ik logeer, waar ook blijkt dat generaties lang incest wordt gepleegd. Met BOA gelezen te hebben zie ik Aruba nu ook vanuit een andere hoek en moet helaas concluderen dat dus ook dit idyllische plekje op aarde nare, vuile kanten kent Er smelt iets ranzigs onder de zon
Angélique Kersten, auteur en eigenaar van Uitgeverij aquaZZ
More reactions from readers:
The book is to me a feast of recognition because it describes in detail the small society in all its aspects. In respect to the subject the story shows that victims can become perpetrators and that this is the reason why it is so difficult to change the system. The Netherlands should not be allowed to abandon the islands like orphans and to judge them at the same time. The development of decisiveness and manpower is essential.
The Netherlands, June 28, 2012
Het boek is voor mij een 'feest' van herkenning omdat het tot
detailniveau zo goed de kleinschalige samenleving in al haar facetten
schetst.
Ten aanzien van het onderwerp laat het verhaal zien dat slachtoffers later daders worden en dat het daarom moeilijk is een systeem te wijzigen.
Nederland mag de eilanden niet verweesd achterlaten en tegelijkertijd veroordelen. Ontwikkeling van daadkracht en menskracht is essentieel.
Ten aanzien van het onderwerp laat het verhaal zien dat slachtoffers later daders worden en dat het daarom moeilijk is een systeem te wijzigen.
Nederland mag de eilanden niet verweesd achterlaten en tegelijkertijd veroordelen. Ontwikkeling van daadkracht en menskracht is essentieel.
Nederland, 28 juni 2012
It is the type of book which half way through, you regret that it will end soon. Your descriptions are each to the point and recognizable, weather it is about clients, care takers, men or stray dogs. I cried and I laughed; Thanks!
The Netherlands June 25, 2012
Het is het type boek waarvan je halverwege het al betreurt dat het straks uit is.
Je beschrijvingen zijn stuk voor stuk treffend en herkenbaar, of het nou gaat over de klanten, hulpverleners, mannen of zwerfhonden. Ik heb gehuild en gelachen; bedankt daarvoor!
Nederland, 25juni , 2012
It is the type of book which half way through, you regret that it will end soon. Your descriptions are each to the point and recognizable, weather it is about clients, care takers, men or stray dogs. I cried and I laughed; Thanks!
The Netherlands June 25, 2012
Het is het type boek waarvan je halverwege het al betreurt dat het straks uit is.
Je beschrijvingen zijn stuk voor stuk treffend en herkenbaar, of het nou gaat over de klanten, hulpverleners, mannen of zwerfhonden. Ik heb gehuild en gelachen; bedankt daarvoor!
Nederland, 25juni , 2012
I read your book. Beautiful is not the right word here...I was surprised, touched, chocked... I hope the situation will change soon there and that the children will get back their own voice !
The Netherlands June 5, 2012
Ik heb je boek gelezen. Mooi is niet het juiste woord hier... Ik ben verbaasd geweest, ontroerd, geschokt.... Ik hoop dat de situatie daar snel zal veranderen en kinderen weer een eigen stem krijgen!
Nederland 5 juni 2012
Congratulations, finally there is a light at the horizon, be assured that we back you a 100% ! It is about time that the truth comes into the light and that the victims will get peace and be freed of those monsters!
Foundation Teen Challenge Aruba , March, 10 2012
No comments:
Post a Comment